سوالی که پیش میاد اینه که آیا واقعا از حرف های انگیزشی انسان به جایی میرسه؟
آیا خود هدف نوعی انگیزه نیست؟
و آیا اصلا انگیزه لازمه؟
چرا باید خودمون رو عادت بدیم به انجام دادن کاری درصورت داشتن انگیزه؟!
البته میدونم اینارو باید سرچ کنم و اینجا نپرسم -_-
روز که شروع میشه، بدنم انگار از قبول کردن یه شروع دیگه سر باز میزنه. حتما بقیه هم این حس رو تجربه کردن و میدونن چقدر فرسایشیه. آدم مجبوره هرروز خودش رو برای انجام کارهای ابتدایی قانع کنه. و فک میکنی تبدیل شدی به یه مبارز، اما مبارزی که خستهس. زخمیه و محاصره شده. با این وجود مجبوره یه راهی پیدا کنه!
فرسایش.
امروز رفتم کمی دور زدم با ماشین و دیدم چقدر کرونا بی معنیه در سطح شهر.
نکته مثبتی که میتونم به خودم یاداوری کنم فقط اینه که میگذره. اما پس ذهنم میپرسه چطوری؟ و من جوابی ندارم.
Bella ciao به ایتالیایی یعنی سلام زیبا. احتمالا میدونید داستان آهنگش چیه؛ اگرم نمیدونید سرچ کنید. بهرحال این آهنگ میخواهد بگوید مقاومت کن!
و بله، مورد علاقه من است.
+در سپاتیفای این عنوان را سرچ کنید و مجموعه لایتناهی از کاورهای این آهنگ زیبا رو گوش بدید. (؛
درباره این سایت